Dichterbij zie je het beter!

De afgelopen dagen stond het nieuws er vol van; de inhumane situatie van de vluchtelingen in Ter Apel. Mensen die dagenlang buiten moesten slapen, toiletgebouwen waar geen mens normaal gesproken e

en stap binnen durft te zetten en als grootste tragedie het overlijden van een baby. In een land waarin we in enkele dagen festivals voor meer dan 50.000 mensen kunnen organiseren, er door het hele land kantoorgebouwen leeg staan en we wonen in de villawijk van de wereld, lukt het ons blijkbaar niet om een paar honderd mensen een menswaardig onderkomen te bieden.   

Tegelijkertijd roept tegenwoordig het woord ‘vluchteling’, ‘asielzoeker’ of ‘opvang’ al zulke heftige reacties op dat een gesprek op basis van feiten bijna onmogelijk is. En de politieke inzet voor het bieden van een bed, bad, brood en bereik voor ‘onruststokers’, ‘criminelen’, ‘verkrachters’ is natuurlijk bijna niet te doen… En Ter Apel is ook best ver weg…

Gelukkig hebben we in Nederland nog kerken. Soms wat te onzichtbaar in het maatschappelijk debat en soms wat teveel in discussie met elkaar, maar ook nog altijd gericht op zorg voor een ieder die hulp nodig heeft. En zo besloten een aantal kerken in Drenthe gistermorgen dat de tijd voor praten en wachten wel geweest was en dat we aan het werk moesten gaan.

Inderdaad we, want als christen en lid van de kerk in Emmen heb ik me de afgelopen weken vaak afgevraagd wat het betekent om op zondag te beloven te zorgen voor je naaste en op maandag het nieuws te lezen en alleen maar te verzuchten…

En zo stonden we gisteravond in ons leegstaande kerkgebouw ineens met 40 vrijwilligers en 23 vluchtelingen samen bedden in elkaar te zetten, een keuken in te richten en de wifi in het gebouw te herstellen. Maar ook het delen van de eerste verhalen; waar kom je vandaan, heb je nog familie of wat deed je in je thuisland voor werk?

En toen realiseerde ik me dat deze mensen net zo zijn als wij. De jongste vluchtelingen leken wel wat op mijn oudste neefjes en de wat oudere kerels waren, net als ik, vader van een gezin, maar waren nu gescheiden van hun kinderen… Dus toen de vraag kwam wie vannacht in de kerk wilde blijven slapen om er bij vragen of gedoe buiten (want van onze medemensen ging het zeker niet komen) te zijn, kon ik niet veel anders dan mijn tandenborstel ophalen.

Vannacht is het natuurlijk rustig gebleven en rond 8 uur pruttelde de koffie al. Bijna normaal en zeker zoals het dus ook kan, maar wel met de ervaring dat pas wanneer je wat dichterbij gaat staan, je het beter gaat zien.